Eşik

Beyaz ve mavilerimi aldın benden.

Kırmızı öldü sonra benim için.

Yalnızlığımın adın siyah koydun.

Işığımı siyahın kesti sonra.

Sana teslim yüzümü, gökyüzüne mahkum ettin.

Bulutların uzak, mağrur, bulanık ve karanlık yüzüne beni hapsettin.

Oradaydın, tek kelime bile etmedin.

Güneş yapraklarına vurdukça gölgesi büyüyen bir ağaç gibi sustun.

YALNIZCA SUSTUN.