Ne Var Ne Yok _{Yaşanmış Öyküler}

Oğlumun kitaplarını;

Konuşamayan, yürüyemeyen, ellerini kullanamayan bir genç olmasıbakımından mucize diyebileceğimiz bir başarı kabul etmek gerekir.Oğlum normal ilkokulu okuma yazma öğrenmesi adına bitirmiş, okultopluluğu içinde sosyalleşme olanağı bulmuş, belli ortamlardakendisini kabul ettirmiş, insanlık olarak davranış, güzel huy veduyguları almış olması, tüm yaşantısında etkili olmuştur.Hayata sıkıca sarılıp yaşama hep güler yüzle bakması, bizim kendisineverdiğimiz değerle örtüşüyor olmasındandır.Engellerin en ağırına ama şansın en büyüğüne sahip olması onunlatanışan insanlara yaşama mutluluğu veriyor. Kendi eksikleriyle dalgageçen, ince espri ve şakalara kendi vücut dili ile cevap verebilenkişilikli üstün insan oğlum.

Onun ailesi olarak;

Her özre iyi gelecek ilacı çoktan bulduk biz. SEVMEK. Bunu sınırsızkullanıyoruz. Allah'ın bize bahşettiği bir üstünlük bu. “Hiç karşılıkbeklemeden sevmek, vermek”. Bu durumumuzu saflık kabul edipyararlanmak isteyenler oluyor. İşte onlara özürlü olarak bakıyoruz.Bazen karamsarlığa, karanlığa düşüyoruz. Sevgimizin, sabrımızın ışığıyolumuzu aydınlatıyor. Allah'ı hissediyoruz. Olgunlaşıyoruz. Yardımlarediyoruz. Teşekkürler alıyoruz. Yeni dostlar kazanıyoruz. Çıkarsız.Hem özürlü oğlumla hem de mutlu işte böyle yaşanıyor.Eskiden Vahit Sonay YAZGAN bizimle yaşıyordu. Şimdi biz onunlayaşıyoruz. Duyamadığımız telefon ve kapı zillerini, düdüklü tencereninkaynama sesini, kesik suların akan su sesini onun sayesindeduyabiliyoruz pek çok. Unuttuklarımızı hatırlatıp, kaybettiklerimizibulmamıza yardımcı oluyor çoğu kez. Oğlumuza sevgi gösterip, ilgi duymamız, değer vermemiz, oğlumunfiziksel özrünü kapatıp, ruhsal güzelliklerini, olgunluğunusergilemesine fırsat veriyor. Onu diğer özürlülerden farklı yapıyor.Yalnız özürlü değil tüm çocuklarımıza hangi gözle bakarsak toplum daonlara o gözle bakıyor. Çocuklarımız birer aynadır. Bizi gösterir. Amabizim aynamız RUHU da gösteriyor.Prensim, seni seviyoruz.Seninle gurur duyuyoruz.

Annen, Baban