Urgan

“Müjgan, iki gözümün çiçeği!

Kendi yavrularımızın açlıktan ölmesini izleyecek takatim yok artık benim. İki ekmek almak için satacak mücevherim desen hiç yok. Ondan geçtim üstümdeki gömleği satmak istesem sokakta yatanlar üç kuruş verip almaz. Terden yağ bağlamış, kokusu burunlara zarar. Velev ki kendi böbreğimi mi satayım? Ya sonra! Ya sonra seni mi satayım Müjgan? Üç kuruşum olmasa da karısını satacak bir pezevenk olacak kadar namusumu da yitirmedim daha. Yaşamak bizim gibiler için boyundan büyük bir işe kalkışmak.”

Kübra Nur ŞAHİN, URGAN adlı eserinde toplum hayatını zalim, ekonomiyi batık ve ahlakı çökmüş olarak resmederken Arif’i zayıf; ama mücadeleci bir adam olarak karşımıza çıkartıyor ve Arif’i sürekli olarak acımadan sınavlara tabi tutuyor. Bir insanın dayanma üst sınırı nedir, savaşına hangi noktalarda devam eder ya da hangi anda artık savaşmak manasını yitirir? Okuyucuyu ikilemlere ve sorulara yöneltmek isteyen yazar, gerçek bir olayın eserin esin kaynağını oluşturduğunu ve aslında bir intiharın anatomisini vermek istediğini ifade ediyor.