Yunus’un Denizinde _{Yunus Emre Sohbetleri 1}

İki gözümün nûru! Babam derdi ki “Hızır’ın gezdiği yerde ot biter.” Yani erenler, gezdiği mekâna hayat verir. Hak erenler ölmez. Onlar rûh-ı vâsilîndir. Onların mahşerleri ebedî zevktir, zâtullah âlemidir. Erenleri bir kabre sığdırmak mümkün değildir. “Ölen hayvandır âşıklar ölmez” diyen bir kâmili kabirde ararsanız bulamazsınız. Gerçi ayân-ı sâbite sıfat konumundaki kabrini her an teveccüh üzeredir amma siz yine de bahr-i zâta dalan Hak ehli için böyle düşünmelisiniz. Bir de şöyle düşünmelisiniz ki erenler “Hayy” ve “Kayyûm” sırrını yaşayan insanlardır. Cesetlerini toprağa yedirmezler. Bedenleri de nûra gark olur gider.

Yunus Emre de bir mânâ olup gitmiştir. Kendisi mânâ olanın doğal olarak kelâmı da mânâdır. Öyleyse o, anadilimiz Türkçe’nin Süleyman’ı, “mantuku’t-tayr”ıdır. Türkçe onunla semâya kanat vurdu, kelimeler onunla aşkın rengine boyandı…